Inspiratie en overpeinzingen,
nee, niet alleen door keramiek.
terug naar 'overYvette'
Pure humor. Vooral het einde. De introductie van iedere keer dezelfde akkoorden. Gaat dit nog lang zo door, vraagt Dagliev. Reactie Stravinsky: "until the end my dear". Dan die ondeugende ogen.. Heb hem meteen in mijn armen gesloten.
Mmm.. dynamiek.. te zien bij een compilatie van het Anaheim Ballet: More Than Dance...NY"
Voor iedereen die weet dat ik tot mijn 36 fanatiek de klassieke dans gedanst heb, zal de essentie van deze korte documentaire niet als een verrassing komen. Je moet een beetje gestoord zijn om jezelf zo af te beulen, de grenzen op te zoeken en te overschrijden van wat haalbaar en wenselijk is. Pure euforie. Ik genoot ervan, iets dat nu niet meer mogelijk en ook niet meer wenselijk is trouwens. Nodig: discipline en kneedbare emoties. En een lijf dat volmondig JAAAAA zegt.
Gewoon mooi. Intens mooi. Even zakken op de stoel, met een slaapmutsje, met je handen dirigerend in de lucht, instruerend naar een onzichtbaar orkest.
Uit de film Tous les matins du Monde. Ogen dicht en diep doorademen, lekker. Marin Marais (1656 - 1728); La Réveuse;
Kom er maar op. Knikkers en machines. Je kunt er uren naar kijken, zeker met deze muziek eronder, die ervoor geschreven is, deels bepaald door de geluiden uit de machine zelf. Marble Machine, gebouwd en ontworpen door Martin Molin.
Kippenvel. Een prachtige film met een nog indrukwekkende're intro met intense muziek. Geniaal en ongebruikelijk camerawerk ook. Het vult de muziek op. Je wordt er stil van. Heb de LP vorig jaar op de rommelmarkt gekocht. om de beelden in gedachten erbij te blijven halen. Beethoven. Symphony No. 7 in A major, Op. 92, II
Timmerman Koos heeft mijn hart al lang geleden gestolen. Zo ontluikend op zijn eigen manier. Het zal hem echt echt worst wezen dat zijn tip of instructie niet meteen werkt. Hij denkt ter plekke na over een oplossing. Heb de hele DVD uiteindelijk voor mijn 45e verjaardag gekregen van Marco. Superkado.
Er is niks zo geruststellend als de vaste patronen van vloeibare inkt, die zich magnetisch gedraagt. Patronen zijn vertrouwd, je hoeft ze niet meer te verzinnen, de natuur heeft alles al vastgelegd.
Das Triadische Ballet. Oskar Schlemmer (4 September 1888 – 13 April 1943) was een Duitse schilder, beeldhouwer, ontwerper en choreograaf (ja een hele mond vol). , Hij werd vaak toegeschreven aan de Bauhausschool. De kostuums en het decor betrof een gesammtkunstwerk, waarbij Schlemmer vooral het ontwerp en beweging bepaalde voor de kostuums. Revolutionair aangepakt. Want hoe beweeg je in zo'n balletkostuum, dat in niets meer lijkt op de tutu? De bewegingen werden dus afgestemd op de bewegingsmogelijkheden. Dat was nieuw, kun je wel stellen.
Water, wind, zand en kinetische kunst. Samen vormen ze in dit geval de strandbeesten van Theo Jansen. Hij is een Nederlandse kunstenaar die wereldberoemd is geworden met zijn strandbeesten. Ze zijn wonderlijk. Aandoenlijk. Logisch, maar zo moeilijk om te maken. Hier zit veel theorie en denkwerk achter. Samengevat in het uur van de Wolf, een kleine docu.
Animatie, gebaseerd op de illustraties van Fritz Kahn - Ders mensch als industriepalast. Een combi van wetenschap en grafische toepassingen.. mooi! Voor degenen die het hier mee eens zijn: het boek ligt in het atelier, of in de bibliotheek in huis. Kijk het gerust in!
Ik weet dat ze revolutionair waren. Her Morning Elegance door: Oren Lavie, Yuval & Merav Nathan.De bedenkers van het vogelvlucht-animatiesysteem, oftewel, filmen van bovenaf, zodat alles vervreemdt en je andere dingen in de animatie kunt doen die gangbaar zijn. Vrijwel direct na de publicatie kwamen de remakes op gang. Hema, Wehkamp, en nog 6 andere grote bedrijven die deze stijl bewonderen, gebruikte de stijl in haar reclames. Even geleend. zullen we maar zeggen. Ach, wat, noem het beestje bij naam Yvette. Dom jatwerk is het gewoon.
MINUSCULE. een animatieserie, die heel kort op TV te zien was. Zo aandoenlijk en simpel.
Minstens even tijdrovend als een hand-ingeschilderde tekenfilm. Stopmotion. In deze korte docu een kijkje achter de schermen van zo'n productie. Monnikenwerk, love it.
Esther, het beroemde varken dat over heel Facebook heen zwerft, met een eigen youtube- en facebook-kanaal. Ze is ook bij mij geliefd. Varkens zijn simpelweg komisch in hun menselijke trekjes. Met andere woorden, wij raken geïnspireerd door hun menselijkheid, haha!
Ja, hij lijkt op Snickers, ik weet het. Dus tien maal zoveel lol om in deze reclame bevestigd te zien dat er meer van die eeuwige kleuters rondlopen. Daar staan deze honden om bekend. Lekker hoor. Troost en opkikker-beest.
Als kind moest ik ervan huilen. Nog steeds. En nu niet alleen meer van ontroering, maar ook van onmacht, omdat ik het stuk maar niet onder de knie krijg op de piano. Nou ja, ik pak het elk vijf jaar wel weer op en oefen dan een week, om te concluderen dat het best een pittig stuk is, om het daarna weer even te laten liggen totdat ik er aan toe ben om het grondiger door te knagen. De pianosonate nr. 14 in cis mineur, opus 27 nr. 2, ook wel bekend als de Mondscheinsonate (Moonlight sonata) is in elk geval de veertiende pianosonate van Beethoven en één van zijn bekendste werken. Vooral het eerste deel is erg bekend.
.jpg)
Stel je even voor, 1962, toch een tijdperk waarin al veel technische filmsnufjes waren uitgevonden om special effects in films te verwerken. Maar nee, Karel Zeman doet dat anders. Hij laat Baron van Munchausen op zin eigen manier op de maan landen, want het verhaal is immers gebaseerd op het boek van Jules Verne. Filmbeelden worden in Baron Prášil gecombineerd met handbesschilderde achtergronden in plaats van geconstrueerde filmsets. Leuker nog, de baron komt in deze film niet eens aan op de maan, maar op een andere 'aarde'. De opschepperige aard van de baron en zijn heldhaftige verhalen doen trouwens niet onder voor het boek. Ze zijn zelfs sterker. Een genot om naar te kijken. Een pareltje onder de Zeman-producties.
Hij wordt ook wel gezien als de meester van het lijden. Hans Dorrestijn (72) heeft van zwartgallige humor zijn handelsmerk gemaakt. Een makkelijk leven heeft hij niet gehad. Ik heb al veel boeken van Hans gelezen, maar de finale kwijting was de eerste titel waarbij ik even niet meer wist waar ik het moest zoeken. Mijn god, wat een bonjour tristesse en nog erger. Werkelijk niks was nog leuk of mooi. In die tijd overwoog ik om Tena lady's aan te schaffen. Kwam niet meer bij van het lachen. Er schijnt overigens een rechtszaak gelopen te hebben, om te bepalen of hij het boek uit mocht geven, aangezien zijn eigen leven en dat van zijn ex centraal stond. Het boek is er toch van gekomen, dat staat in mijn kast. In tweevoud, want het nog ingepakte exemplaar moet mooi schoon en nieuw blijven, zoals zoveel dingen die ik koester.
Brigitte Kaandorp had in 2015 al een "heel zwaar leven". Ik kan er vandaag nog steeds van genieten. Het kan altijd erger. En er is niks zo leuk als om je eigen ellende te lachen. Verslavend, die teksten, zo oenig. "Bij sommige mensen is het altijd eb, bij mij altijd vloed". Of andersom dan.
Mary, 8 jaar oud, mollig en eenzaam. Leeft in de achterbuurten van Melbourne. Max, even mollig, maar wel al 44 jaar, woont in hartje New York. Alleen, maar niet altijd eenzaam. Er zijn nog maar weinig echt ontroerende films gemaakt over mensen met het syndroom van asperger, op de kaskrakers na. En al helemaal geen stopmotion-klei-films. Deze is uniek en goed onderbouwd, maar is helaas nooit een kaskraker geworden. Gemiste kans. Het is een ontzettend mooi in beeld gebracht en ontzettend ontroerend, komisch verhaal over een briefwisseling en de daaropvolgende vriendschap tussen Mary and Max, zoals de film dan ook heet.
Korte film "Dare-Change", gemaakt door Tiago Guedes in 2006, voor een reclamebureau in Peru. Als je daar niet door geraakt wordt..? Gewoon doen, hoop dat het zo simpel is.
Hier moet je voor gaan zitten. Zelfs de trailer is indrukwekkend, drukkend, verslavend. Het komt uit de qatsi-trilogie, waarvan alle delen wel vindbaar van zijn op youtube. (Deel 1: https://youtu.be/i4MXPIpj5sA ).
De jaren 80, waarin de film uitgebracht werd, was een tijdperk van doemdenken. Deze film visualiseerde de afgrond, het verval en de schoonheid. De Volkskrant benoemde het als "Een waanzinnige psychedelische trip. Een audiovisueel gedicht over het lot van de mens. Een hartverscheurende weergaloze beeldcollage, van NASA-beelden tot natuuropnamen, superslowmotions en time lapses - een beeldtaal die ontelbaar vaak gekopieerd zou worden" en gelijk hadden/hebben ze.
Regisseur: Godfrey Reggio, met muziek uitgevoerd door Philip Glass en zijn ensemble.