Ik ben ermee begonnen. Mijn plastic serie. In mijn vakantie. In porseleinvorm. Van plastic afvalmateriaal. Met andere woorden, iconische afvalmaterialen van plastic die ik wil vereeuwigen in porselein.
Eerst verzamel je alle herkenbare wegwerpmaterialen zoals koekjes-tubes-pillen en andere verpakkingen zoals frituurbakjes (dank je Esther) en dergelijke, verpakkingen die universeel herkend worden als verpakkingsmateriaal dat linea recta de plastic afvalzak in gaat. Je maakt daar een gipsmal van en hoopt dat het herkend gaat worden als global herkenbaar verpakkingsmateriaal. Mocht dat al lukken. kun je alleen maar hopen dat het ook tecnisch mogelijk is, of het af te gieten is in porselein, hetgeen meestal teveel gevraagd is, blijkbaar. Waar het intussen op neerkomt, is dat ik hier inmiddels 150 kg in gips heb staan, als mal, in de hoop dat het goed afgietbaar wordt na de nodige aanpassingen. En dan heb ik een interessant
thema te pakken, waar geen milieuactivist blij van wordt, noch een galerist, behalve ikzelf. Je vraagt je af, hoe ga ik dat exposeren? Waar zit mijn doelgroep? Wie zit er te wachten op porseleinen exemplaren van plastic afval? Eigenlijk ben ik daar stiekem niet mee bezig. Ik wil het. Dat moet genoeg zijn. We gaan ervoor 😁
We zijn intussen een aantal maanden verder en de kasten puilen uit van het porselein, dat gegoten is in de mallen van plastic afvalmateriaal. Dan is het fijn om te weten dat het ook een bestemming gaat krijgen. Twee zelfs.
Als eerste zag ik op een nacht dat er een oproep was voor een wereldexpositie van de ICAN (International Ceramic Artists Network). Thema Theepot. Er zat wel nog een toelatingscommissie tussen. Ze wilden eerst je professionaliteit toetsen (oei, ik ben lang niet actief geweest). En maximaal 4 aanmeldingen per land toelaten (per land, auw, dat is weinig). Ach, dacht ik. Laten we voor de grap gewoon mijn afvalmaterialen-obsessie van 100% porselein onder de aandacht brengen. Twee dagen later hoorde ik…